Στην αρχαία εποχή αμβροσία ονομαζόταν η τροφή των Ελλήνων θεών, όπως νέκταρ ονομαζόταν το ποτό τους. Στη γεύση αυτών των δύο ή και του ενός μονάχα στηριζόταν η ιδιότητα της αθανασίας των Ολυμπίων θεών. Οι παλιές μάλιστα παραδόσεις μας παρουσιάζουν και θνητούς ακόμη να γίνονται αθάνατοι μόνο όταν τους άλειφε κανείς με αμβροσία, όπως έγινε με τον Δημοφώντα, τον Αχιλλέα κ. Α. Εξ' άλλου και η ίδια η λέξη δεν φανερώνει τίποτα άλλο παρά την αθανασία, μερικοί συγγραφείς τη μεταχειρίζονται σε ορισμένες περιπτώσεις αντί γι' αυτήν.
Η αμβροσία τίθεται καμιά φορά και με τη σημασία της αλοιφής για να θεραπεύει πληγές ή του καθαριστικού. Π.χ η Ήρα καθαρίζει το δέρμα της με αμβροσία για να φαίνεται πιο ωραία
Άλλοι όμως συγγραφείς θέλουν την αμβροσία σαν μια πηγή στο κήπο των Εσπερίδων. Από την παράδοση αυτή προκύπτει ότι είναι ο ίδιος τόπος από τον οποίο κατά τον Όμηρο (Οδύσεια η.,62) τα περιστέρια έφερναν την Αμβροσία στον Δία κατά την νηπιακή του ηλικία και ήσαν υποχρεωμένα να περάσουν πετώντας από τις Πλαγκτές πέτρες, που ήσαν βράχοι στα δυτικά της Σκύλλας και της Χάρυβδης (σημείωση: θεωρείται ότι είναι το στενό της Σικελίας)
|